Bergrennen

Met de racefiets naar het bergrennen.

Om 18.00 uur het kloffie aan en de deur uit. Een halfuurtje inrijden naar Reigoldswil, me aanmelden in Lauwil (die ligt al halverwege het parcour) dan weer afdalen naar de start. En daar wachten en wat rondrijden tot het dan werkelijk begint.

Bij het inrijden komen al mannen met staalkabels in de benen voorbij gegleden. Vragen of ik ook naar boven rij, ik knik bevestigend, maar ik geloof dat ze dat niet eens meer zien, en weg zijn ze.

Ik ken vooral een paar junioren die meedoen. Als ik bij de Start sta zie ik ze warmrijden. Vol gas vliegen ze de berg op en neer, en dat zeker een half uur lang. Als ik dat zou doen zou het beste er allang van af zijn voordat het begonnen is.

Dan klingt het startschot. Ik kijk wat om me heen om de coureurs een beetje in te schatten, maar vooral ook om te kijken met wie ik naar boven kan rijden. Tot mijn grote geluk zie ik er nog wel een paar die ik zo op het eerst oog van ongeveer het zelfde niveau zijn.

euhh, we zijn al onderweg en al het kijken heeft geen zin meer. Het is nu gaan met die banaan (nee, niet de Quest), de dood of de gladiolen.

Het gaat eerst tussen de weilanden omhoog tot het dorp Lauwil. Hier staat m'n coach van de inline club. Dit is dus het eerste doel. Hier zit ik noch vlak achter de staart van het hoofdveld.

Tijdens de Passage door het dorp hoor ik nog andere stemmen roepen: He, da ist der Arie.... ik heb niet kunnen kijken wie het was, heb ook geen idee. Even verderop zit m'n coach. Hop, Arie Hop.

Ja, ja denk ik, ik doe m'n best. We hebben eerst een kilometer in de benen. Hartschlag op 180, snelheid beneden 15 km. stijgingspercentage gemiddelt 10%.

Gelukkig hadden ze naast het parcour bordjes geplaatst, om de kilometer, zo dat je wist hoe lang en ver je nog had te gaan.

Ik haalde zowaar twee mannen en een vrouw in. Na drie kilometer had ik nog steeds een zwaar heigende mtb'er achter me. De vrouw haalde me weer in. Een flinke stevige tante die in een tempo zonder opstaan doortrapte. Ben er maar achter blijven hangen. Dat geeft je toch een klein beetje het gevoel dat je aan het jagen bent. (ligt daar ook niet de oorsprong van het fietsen?)

Na ruim 23 minuten ben ik 4,9 km verder en 500 meter hoger. Het uitzicht hier is geweldig. Maar ik ben kapot.

Ik moest weer snel naar huis. Bernadette was alleen met de kinderen en good old Maarten was vanmiddag aangekomen. Er moest dus ook nog gedronken worden, want de volgende dag zou hij alweer verder reizen.

Gisteren de uitslag gezien.

Huber Schwab, lokaal matador van proteam (Quick Step) , ik denk een goede knecht, hij zal ook de tour rijden was verdorie in knap 15 minuten boven. goedemorge.

De junioortjes in 16 minuten.

En gelukkig de laatste in 34 minuten. Nou ja..

Ik ben in iedergeval 23 minuten met een doorsnee hartslag van 174 slagen per minuut gereden. En daar was het om te doen.

Ben vandaag overigens behoorlijk verbrandt tijden m'n rondje Jura.