Voorbereidingen voor WK

Zo, de laatste loodjes worden gelegt of boontjes worden gedopt.

Maandag rijden we naar Nederland. De Quest en Birk worden meegenomen.

Eerst wat familie bezoeken en donderdag naar Tilburg.

We kunnen de Caravan van m'n broer gebruiken. Dus, mooi dus.

Parcour verkennen en dan maar kijken wie waar strand.

Na de WK ben ik van plan om mit Viktor terug naar Zwitserland te fietsen met de Quest en probeer binnen een week weer terug te zijn in Nederland, ook weer met de Quest.

Zijn er nog gegadigde om deze Tour mee te rijden?? misschien m'n broertje, met z'n fietsvrienden in een volgauto, Ha Ha.

Vandaag nog laatste details met Viktor besproken. Er gaat zelfs een tent en een slaapzak mee. En we hebben onze doelstelling voor de WK vastgelegt.

Viktor wil 1 plaats voor mij eindigen, en ik voor hem. Als we in het algemeen in het voorste drietel (bij de eerste 70) eindigen, moeten we misschien, realistisch gezien, wel tevreden zijn.

Het is de eerste deelname; dus we komen vooral ervaring opdoen.

Ps.

Toch heb ik maar de bergcassette vervangen tegen een racecassete en ook maar het tussengetriebe in de race modus getuned.

En.................... er is nog een heel vrede 'geheimwaffe'.

Tot in Tilburg

2.Platz Geneve

Om 5.00 uur opgestaan. Tandengepoetst, koffie in de termosfles gedaan en wegwezen.

Heb me gisteren volgeladen met de CARBO LOADER von Sponsor en ik was heel benieuwd naar de resultaten.

7.45 uur was in Satigny. Het is een wedstrijd in het uiterste puntje van Zwitserland. Prachtig mooie omgeving met mooie wijngaarden en velden met zonnebloemen.

Vlug alles voorelkaar maken. Startnummer halen, transponder monteren en nog even inrijden.

Kom Marc Lesour (Frankrijk) tegen. Are you in good shape? vraagt hij. Ik weet het eerlijk gezegt niet, we will see!

Ik maak me vooral zorgen over poepen en plassen. Als dat in het begin al dwars gaat zitten, dan is het niet best.

Vorig jaar werd ik vierde nadat ik in de laatste ronde de geen kracht meer had en het me ongelofelijk übel was. Dat jaar daarvoor moest ik dringend plassen, en dat jaar daarvoor kwam ik lopend over de finisch nadat m'n voorband last had van een enorme snakebite en ik daardoor onvriendelijk kennis maakte met het asfalt.

Dit jaar moest alles beter.

Het eerste stuk is geneutraliseerd. Jorge (met een hele snelle NOCom of zoiets) heeft al gelijk problemen met de ketting.

Daarna wordt de race vrijgegeven. Het gaat licht naar beneden. Op dit stuk ben ik het snelst van iedereen. Twee kunnen er volgen. hartslag 183 en over de 70 km per uur.

Nu gaat het stijler naar beneden met haarspeldbochten. Nog 1 volgt me, en Marc L. zit er 100 meter daarachter. Ik weet dat Marc bergop de veel snellere is, dus ik reken erop dat hij me in de nu volgende stijging ons wel weer inhaalt.

Tijdens de stijging blijf ik op kop, Sandro Bolina (hij was al eens Weltmeister) daarachter. Marc is al naast me, hij kijkt even, groet en weg is hij.

Hij heeft een nieuwe fiets, zockrabike met een staartpunt, voorwielaangedreven. En dit voorwiel maakt sterke zijwaardse bewegingen als Marc vol power de berg op rijdt.

Bovengekomen waait er een sterke wind, eerst van opzij en later op kop. Ik kruip achter Sandro in z'n met rood doek dichtgemaakte ligfiets. Er is niet veel windschatte aber immerhin. Ik weet dat ik dicht bij hem moet blijven, wil ik beter zijn als vorigjaar (hij werd 2.)

Bij elke rondtonde geeft hij extra gas in de hoop mij af te schudden. Dit lukt hem niet.

Na een ronde heeft marc een voorsprong van een minuut.

Op aanwijzingen van mij vindt Sandro z'n Bidon weer die hij heeft laten vallen in zijn bekleding. Ik wacht netjes op hem, tot hij alles weer voorelkaar heeft.

In de derde en laatste ronde sluiten twee snelle wielrenners bij ons aan. Zij gaan achter Sandro rijden en ik achter hun. Deze veroorzaken een echte windschatte precies op dat stuk waar de wind recht van voren komt. Nu kan ik eindelijk wat uitrusten. Sandro doet daarentegen kopwerk. Als de weg dan licht gaat dalen kunnen de wielrijders het niet meer bijhouden en ik dus weer achter Sandro. Nu gaat het nog een klein stukje naar beneden en dan nog 1500 meter omhoog tot de finish. Het is nu op nooit. Sandro is misschien moe, de weg gaat nog een klein stukje naar beneden, daar ben ik sneller. En weg ben ik.

Sandro kan niet gelijk volgen, maar straks gaat het omhoog, dan komt hij misschien. Maar tijdens de stijging komen de twee wielrenners weer voorbij en geen Sandro meer.

En zo werd ik tweede.

1 minuut sneller, zere kont maar verder alles ok. Marc was 3.40 minuut sneller. Achter Sandro zat een gat van 10 minuten op nummer 4.

Prijs: Fles rode wijn uit de streek

Op de terugweg nog snel de tijdrit gaan kijken van de tour de Suisse.

Dat is nog wel even andere koek. Die Cancellara is een beest op de fiets.

Bergrennen

Met de racefiets naar het bergrennen.

Om 18.00 uur het kloffie aan en de deur uit. Een halfuurtje inrijden naar Reigoldswil, me aanmelden in Lauwil (die ligt al halverwege het parcour) dan weer afdalen naar de start. En daar wachten en wat rondrijden tot het dan werkelijk begint.

Bij het inrijden komen al mannen met staalkabels in de benen voorbij gegleden. Vragen of ik ook naar boven rij, ik knik bevestigend, maar ik geloof dat ze dat niet eens meer zien, en weg zijn ze.

Ik ken vooral een paar junioren die meedoen. Als ik bij de Start sta zie ik ze warmrijden. Vol gas vliegen ze de berg op en neer, en dat zeker een half uur lang. Als ik dat zou doen zou het beste er allang van af zijn voordat het begonnen is.

Dan klingt het startschot. Ik kijk wat om me heen om de coureurs een beetje in te schatten, maar vooral ook om te kijken met wie ik naar boven kan rijden. Tot mijn grote geluk zie ik er nog wel een paar die ik zo op het eerst oog van ongeveer het zelfde niveau zijn.

euhh, we zijn al onderweg en al het kijken heeft geen zin meer. Het is nu gaan met die banaan (nee, niet de Quest), de dood of de gladiolen.

Het gaat eerst tussen de weilanden omhoog tot het dorp Lauwil. Hier staat m'n coach van de inline club. Dit is dus het eerste doel. Hier zit ik noch vlak achter de staart van het hoofdveld.

Tijdens de Passage door het dorp hoor ik nog andere stemmen roepen: He, da ist der Arie.... ik heb niet kunnen kijken wie het was, heb ook geen idee. Even verderop zit m'n coach. Hop, Arie Hop.

Ja, ja denk ik, ik doe m'n best. We hebben eerst een kilometer in de benen. Hartschlag op 180, snelheid beneden 15 km. stijgingspercentage gemiddelt 10%.

Gelukkig hadden ze naast het parcour bordjes geplaatst, om de kilometer, zo dat je wist hoe lang en ver je nog had te gaan.

Ik haalde zowaar twee mannen en een vrouw in. Na drie kilometer had ik nog steeds een zwaar heigende mtb'er achter me. De vrouw haalde me weer in. Een flinke stevige tante die in een tempo zonder opstaan doortrapte. Ben er maar achter blijven hangen. Dat geeft je toch een klein beetje het gevoel dat je aan het jagen bent. (ligt daar ook niet de oorsprong van het fietsen?)

Na ruim 23 minuten ben ik 4,9 km verder en 500 meter hoger. Het uitzicht hier is geweldig. Maar ik ben kapot.

Ik moest weer snel naar huis. Bernadette was alleen met de kinderen en good old Maarten was vanmiddag aangekomen. Er moest dus ook nog gedronken worden, want de volgende dag zou hij alweer verder reizen.

Gisteren de uitslag gezien.

Huber Schwab, lokaal matador van proteam (Quick Step) , ik denk een goede knecht, hij zal ook de tour rijden was verdorie in knap 15 minuten boven. goedemorge.

De junioortjes in 16 minuten.

En gelukkig de laatste in 34 minuten. Nou ja..

Ik ben in iedergeval 23 minuten met een doorsnee hartslag van 174 slagen per minuut gereden. En daar was het om te doen.

Ben vandaag overigens behoorlijk verbrandt tijden m'n rondje Jura.

Nachtfahrt Thunersee

250 kilometer door de Nacht.
De Quest loopt weer als een trein. De komputer was vrijdag aangekomen, snel erin gezet, alle draden 10 keer gekontroleerd of ze op de juiste plek zitten, en toen de stroom erop. Alles perfekt.
De eerste ronde nog op de Birk gereden. Deze had ik meegenomen omdat de Sponsor noch z'n Stickers erop plakken moest. Ook deze rijdt als een trein, alleen op den duur wordt het koud en nat. Vooral als het regent.
Jurg had extra z'n Butterfly meegenomen zodat we samen konden rijden. Sandro reedt met z'n dichte rode F40 en dan waren er nog een paar Birk cometen. Waarbij die von Simon, met staart volgens mij onder de 10 kg. weegt.
De nacht had vervolgens alles.
Bij tijd en wijlen was het koud en nat. Tussen 22.00 en 2.00 uur wordt het heet, als de prostitueerten zich langs het parcour in Thun te kijk zetten. De volle Maan was even te zien, prachtig zo over de See en tussen de bergen. En zelfs de opkomende Zon liet zich blikken. Het begon overigens al om 4.30 te schemeren.
Buiten onze liggende deelnemers. Was er ook nog een groep die een eigen triatlon afwerkten.
Voor het avondeten zwemmen im See
Daarna 150 km. door de nacht fietsen
En als slot nog even gaan joggen tussen 5.00 en 7.00 uur.
En dan was er nog Beni. Hij starte om 20.30 met z'n rondje joggen rond de See (50 Km.) en kwam na 4 uur en 50 minuten weer terug